Πορτρέτο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που ζωγραφίστηκε ενώ ο μεγάλος δημιουργός ήταν εν ζωή, υποστηρίζει ότι ανακάλυψε ομάδα Βρετανών.
Είναι ο Σαίξπηρ ή δεν είναι ιδού η απορία
Ο πίνακας ανήκει στην οικογένεια Κομπ εδώ και γενιές. Θα εκτεθεί μαζί με άλλα έργα που απεικονίζουν τον καλλιτέχνη στη γενέτηρά του Stratford-upon-Avon.
Μετά από ανάλυση στα υλικά του πίνακα οι ειδικοί πιστεύουν ότι ζωγραφίστηκε το 1610 όταν ο Σαίξπηρ ήταν 46 ετών.
"Αν προσέξει κάποιος τον πίνακα θα διαπιστώσει ο Σαίξπηρ έχει περισσότερα μαλλιά από άλλες απεικονίσεις του". Αυτό γράφουν οι εφημερίδες.
Εγώ όχι μόνο πρόσεξα το αντίθετο, αλλά βλέπω ότι ένας μόνο είναι ο πραγματικός Σαίξπηρ.
Βλέπω δύο διαφορετικά πρόσωπα. Η μικρή φωτογραφία είναι παλιός πίνακας και η μεγάλη αυτός για τον οποίο μιλάμε. Άλλο σχήμα προσώπου άλλη μύτη, μόνο το μέτωπο είναι ίδιο.
Ακολουθεί ένας μονόλογος από το Ριχάρδο τον Γ
Έλεγα πως μπορώ να παρομοιάσω
τούτη τη φυλακή μου με τον κόσμο.
Μα επειδή μέσα στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι,
και εδώ δεν υπάρχει άλλη ψυχή από εμένα,
δεν το πετυχαίνω.
Κι όμως θα το βρω.
Το μυαλό μου,
θα γίνει για το πνεύμα μου η γυναίκα.
Το πνεύμα μου ο πατέρας.
Κι’ από το γάμο αυτό,
θα ‘ρθει ένα γένος στοχασμών,
που ολοένα θα γεννούνε.
Κι όλοι αυτοί οι στοχασμοί
θα πλημμυρήσουν το μικρό τούτον κόσμο,
ταραγμένοι καθώς του κόσμου οι άνθρωποι.
Γιατί ευχαριστημένοι στοχασμοί δεν υπάρχουν.
Ακόμη κι οι καλύτεροι,
όπως οι στοχασμοί μας για τα Θεία,
είναι γεμάτοι δισταγμούς
και βάζουν ως και το Θείο το Λόγο
αντίθετα στον ίδιο το Θείο Λόγο, όπως:
«Αφήστε τα παιδιά να ‘ρθούνε» από τη μια,
κι από την άλλη: «Είν’ έτσι δύσκολο να ‘ρθει κανένας,
όπως να περάσει μια καμήλα από το μάτι της βελόνας»!
Στοχασμοί με φιλόδοξους σκοπούς
σχεδιάζουν θαύματα ακατόρθωτα:
πώς θα μπορούσαν τ’ αδύνατα αυτά νύχια
ν’ ανοίξουν ένα πέρασμα
μες από τα πετρένια του σκληρού τούτου κόσμου πλευρά,
τους άγριους τοίχους αυτής της φυλακής,
και μην μπορώντας,
πεθαίνουν από την ίδια τους την περηφάνια.
Στοχασμοί που γυρεύουν ησυχία
κολακεύονται, τάχα,
πως δεν είναι ούτε οι πρώτοι που ‘ναι σκλάβοι της τύχης,
ούτε θα ‘ναι κι οι τελευταίοι.
Σαν τους άθλιους αλήτες που δεμένοι στο στύλο,
αποξεχνούνε τη ντροπή τους
με τη σκέψη πώς κι άλλοι έχουν σταθεί
στον ίδιο στύλο όπως αυτοί
και βρίσκουν σ’ αυτόν το στοχασμό κάποια ανακούφιση,
βαστώντας τη δική τους δυστυχία
με τις πλάτες εκείνων
που υποφέρανε το ίδιο πριν απ’ αυτούς.
Κι έτσι εγώ, μόνος, παίζω πολλά πρόσωπα
και ούτ’ ένα απ’ τα πολλά ευχαριστημένο.
Καμιά φορά είμαι βασιλιάς, και τότε
ή προδοσία με κάνει να ποθώ
τη ζωή του ζητιάνου.
Γίνομαι ζητιάνος,
Κι η ανυπόφορη στέρηση με πείθει
πως πιο καλά ήμουν βασιλιάς.
Και να: ξαναφορώ το στέμμα.
Μα σε λίγο,
θυμάμαι πώς μου το ‘χει πάρει ο Μπόλιμπροκ,
κι ευθύς δεν είμαι τίποτα.
Όμως ό,τι κι αν είμαι,
μήτε εγώ, μήτε κανένας άνθρωπος ποτέ,
θα ‘ναι ευχαριστημένος από τίποτα,
ώσπου να βρει την ησυχία του,
βλέποντας πως τίποτα δεν είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου