Ένα ποίημα που έγραψε για τη βασιλεύουσα ο Γιάννης Λιάσκος:
Κωνσταντινούπολη
Ήρθα και σε προσκύνησα βασίλισσα,
μεγάλη αυτοκρατόρισσα,
την ύπαρξή σου εγώ την όρισα,
σε πρόδωσα, σ' αγάπησα, σε μίσησα
περπάτησα στα μύρια σου στενά,
λιθόστρωτα, υγρά και τσακισμένα,
φαντάζεις ξένη, υποκλίνεσαι σε μένα,
βασανισμένα, άρρωστα, στεγνά
γεράματα, ρυτίδες χρόνια μαύρα,
σε φόρτωσαν δεινά, μα και σοφία,
σουλτάνοι με φανταχτερά λοφία,
σ' έσυραν στο σοφά, φωτιά και λαύρα
κλήρος, λαός, στου Βόσπορου την κόψη,
ολονυχτίες, δοξασίες, βασιλιάδες,
κτήνη λευκή με δεκατρείς αράδες,
νίψον ανομήματα τα μη μόναν όψιν
αφέντες, δούλοι, αίματος δεσμοί,
καλόγεροι και ιμάμηδες αντάμα,
στις εκκλησιές παράπονο και κλάμα,
σαρίκια, στίφη, βέβηλοι θεσμοί
επτάλοφη, παράξενη παρθένα,
αιώνες έλαμπες, αμόλυντη, αγνή,
λευκή, αραχνοϋφαντη, χλωμή,
τοπίο μάχης, αιματόβρεχτη αρένα
Βαρώνοι, κόμητες, ιππότες,
κούρσεψαν, μόλυναν, διάβηκαν,
χάθηκαν, λύγισαν, τάφηκαν,
χρυσά σκαθάρια, τερακότες
φεύγω, σ' αφήνω Δέσποινά μου,
τα πάθη σου ένοιωσα κι απόρησα,
αδάμαστη αυτοκρατόρισσα,
μεγάλη και τρανή Βασίλισσά μου.
Φώτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου