Δημοσιευμένο από την Κυπαρισσία ....
Με τον Δημήτρη Μαγριπλή γνωριζόμαστε χρόνια. Κοινές παρέες, στα ίδια στέκια και προπαντός παρέα στο γήπεδο. ΑΕΚ, κάθε Κυριακή στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το 2000 έφυγε από την Αθήνα, δημιούργησε οικογένεια και κατοικεί μόνιμα στην όμορφη Κυπαρισσία. Τον επισκέφτηκα, τον ανέκρινα και με την ευκαιρία της έκδοσης του νέου βιβλίου : «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας», σας ετοίμασα έναν ενδιαφέροντα διάλογο….
Γιατί Καναπεδάκια της ανεργίας;
Είναι πιστεύω το πιο ενδεικτικό από τα 23 μικροδιηγήματα της συλλογής. Επιπλέον είναι κάτι που το έχω γευτεί έντονα τα τελευταία χρόνια. Βρέθηκα κάποια στιγμή μετέωρος, ή να το πω καλύτερα ένοιωσα στην κυριολεξία να αλλάζει το τοπίο γύρω, φυσικά χωρίς την θέλησή μου. Από γραφιάς σε χειρωνάκτης απαιτεί τρόπο και κόπο. Είναι όπως τα Καναπεδάκια εκεί που τα μασάς, σου σπάνε τα δόντια. (Ο Δημήτρης Μαγριπλής είναι Διδάκτορας της Κοινωνιολογίας και εργάστηκε πολλά χρόνια σαν επιστημονικός συνεργάτης σε τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ , κυρίως στην Πελοπόννησο. Τελευταίος σταθμός του το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου)
Κάποια διηγήματα από την συλλογή (λ.χ. «Η χώρα της αφθονίας»), μου θύμισαν έντονα εικόνες από σουρεαλιστικά κόμικ της δεκαετίας του 90, όπως αυτά που δημοσίευε το περιοδικό ΒΑΒΕΛ.
Είναι στην ύλη που έχω μελετήσει…άλλωστε το παράδοξο ή φανταστικό ενυπάρχει έντονα στις ιστορίες μου. Μπλέκεται με τα βιώματα και το αποτέλεσμα άλλοτε γίνεται εικόνα που τονίζει τις πτήσεις και άλλοτε τις πτώσεις και την συντριβή μας. Σε κάθε περίπτωση λογική και φαντασία περιπλέκεται με αποτέλεσμα να συμβαίνουν μυστήρια πράματα και καταστάσεις. Όπως ακριβώς και στην ζωή μας. Ο σουρεαλισμός είναι το μόνο βέβαιο μέλλον μας.
Η κοινή μας αγάπη, η ΑΕΚ, βρέθηκε στην Γ Εθνική, ανέκαμψε και επιστρέφοντας φιλοδοξεί να μεγαλουργήσει ξανά. Λες να συμβεί το ίδιο και στην χώρα μας;
Η Ένωση έδειξε σε όλους μας τι σημαίνει να πέφτεις και να σηκώνεσαι πάλι. Είναι ένα μάθημα που απευθύνεται σε ποδοσφαιρόφιλους και μη. Χωρίς την οριζόντια στάση δεν υπάρχει επ- ανάσταση και επομένως συνέχεια στην όποια χρονική διάρκεια. Το ίδιο θα συμβεί και στην χώρα, αν πρώτα συμβεί στον καθένα ξεχωριστά ή τουλάχιστον σε αυτούς που έχουν την τύχη της κοινωνίας στα χέρια τους. Προς το παρόν φαντάζει μακρινό αλλά ακόμη και στα δύσκολα πέτρινα χρόνια, εμείς ΑΕΚ μείναμε….Θυμάμαι ένα σύνθημα : «ΑΕΚ με χιόνια και βροχές….» το τραγουδούσαμε όταν στο Νίκος Γκούμας υπήρχε ένα πανό, που γέμιζε το μισό γήπεδο και έγραφε: «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, original 21», σε εποχές δυσοίωνες….
Πως αποφάσισες να εγκαταλείψεις την Αθήνα, γέννημα θρέμμα της και μάλιστα κάτοικος του ιστορικού κέντρου (Κουκάκι) και γιατί Κυπαρισσία και όχι κάπου αλλού ;
Επειδή θεωρώ ότι ακόμη διατελώ βαθιά ερωτευμένος με την πόλη που γεννήθηκα. Έφυγα λοιπόν για να συνεχίσω να την επιθυμώ, μα και γιατί η επαρχία είναι πιο κοντά στις εικόνες και τα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας. Θυμίζει την πόλη που χάσαμε και νοσταλγούμε. Η Κυπαρισσία μου έδωσε την υποδομή. Εδώ υπάρχει το πατρικό της μητέρας μου σε ένα αγρόκτημα δίπλα στην θάλασσα. Μένω λοιπόν παρέα με παιδάκια, γάτες, σκυλιά, λουλούδια , ελιές. Το τελευταίο μου χαρίζει και την αξιοπρέπεια να ζω με πολύ κούραση μα με το κεφάλι ψηλά…
.
Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας είναι αν δεν κάνω λάθος, το πέμπτο λογοτεχνικό σου βιβλίο; Θα έχουμε σύντομα και το επόμενο;
Είναι η τέταρτη συλλογή διηγημάτων. Έχει μεσολαβήσει και μια ποιητική συλλογή σε συνεργασία με την εικαστικό Αγγελική Κοκονάκη. Ως θεματική θεωρώ ότι είναι το πρώτο από μια τριλογία που θα έδινα τον γενικό τίτλο: «Ημερολόγια μνημονίου». Επομένως έπεται συνέχεια αρκεί να υπάρχει διάθεση και όρεξη για βρώση, σε εδέσματα που άλλοτε τα τρως και άλλοτε σε τρώνε αδυσώπητα….
Με τον Δημήτρη Μαγριπλή γνωριζόμαστε χρόνια. Κοινές παρέες, στα ίδια στέκια και προπαντός παρέα στο γήπεδο. ΑΕΚ, κάθε Κυριακή στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το 2000 έφυγε από την Αθήνα, δημιούργησε οικογένεια και κατοικεί μόνιμα στην όμορφη Κυπαρισσία. Τον επισκέφτηκα, τον ανέκρινα και με την ευκαιρία της έκδοσης του νέου βιβλίου : «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας», σας ετοίμασα έναν ενδιαφέροντα διάλογο….
 |
| το εξώφυλλο του βιβλίου |
Γιατί Καναπεδάκια της ανεργίας;
Είναι πιστεύω το πιο ενδεικτικό από τα 23 μικροδιηγήματα της συλλογής. Επιπλέον είναι κάτι που το έχω γευτεί έντονα τα τελευταία χρόνια. Βρέθηκα κάποια στιγμή μετέωρος, ή να το πω καλύτερα ένοιωσα στην κυριολεξία να αλλάζει το τοπίο γύρω, φυσικά χωρίς την θέλησή μου. Από γραφιάς σε χειρωνάκτης απαιτεί τρόπο και κόπο. Είναι όπως τα Καναπεδάκια εκεί που τα μασάς, σου σπάνε τα δόντια. (Ο Δημήτρης Μαγριπλής είναι Διδάκτορας της Κοινωνιολογίας και εργάστηκε πολλά χρόνια σαν επιστημονικός συνεργάτης σε τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ , κυρίως στην Πελοπόννησο. Τελευταίος σταθμός του το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου)
Κάποια διηγήματα από την συλλογή (λ.χ. «Η χώρα της αφθονίας»), μου θύμισαν έντονα εικόνες από σουρεαλιστικά κόμικ της δεκαετίας του 90, όπως αυτά που δημοσίευε το περιοδικό ΒΑΒΕΛ.
Είναι στην ύλη που έχω μελετήσει…άλλωστε το παράδοξο ή φανταστικό ενυπάρχει έντονα στις ιστορίες μου. Μπλέκεται με τα βιώματα και το αποτέλεσμα άλλοτε γίνεται εικόνα που τονίζει τις πτήσεις και άλλοτε τις πτώσεις και την συντριβή μας. Σε κάθε περίπτωση λογική και φαντασία περιπλέκεται με αποτέλεσμα να συμβαίνουν μυστήρια πράματα και καταστάσεις. Όπως ακριβώς και στην ζωή μας. Ο σουρεαλισμός είναι το μόνο βέβαιο μέλλον μας.
Η κοινή μας αγάπη, η ΑΕΚ, βρέθηκε στην Γ Εθνική, ανέκαμψε και επιστρέφοντας φιλοδοξεί να μεγαλουργήσει ξανά. Λες να συμβεί το ίδιο και στην χώρα μας;
Η Ένωση έδειξε σε όλους μας τι σημαίνει να πέφτεις και να σηκώνεσαι πάλι. Είναι ένα μάθημα που απευθύνεται σε ποδοσφαιρόφιλους και μη. Χωρίς την οριζόντια στάση δεν υπάρχει επ- ανάσταση και επομένως συνέχεια στην όποια χρονική διάρκεια. Το ίδιο θα συμβεί και στην χώρα, αν πρώτα συμβεί στον καθένα ξεχωριστά ή τουλάχιστον σε αυτούς που έχουν την τύχη της κοινωνίας στα χέρια τους. Προς το παρόν φαντάζει μακρινό αλλά ακόμη και στα δύσκολα πέτρινα χρόνια, εμείς ΑΕΚ μείναμε….Θυμάμαι ένα σύνθημα : «ΑΕΚ με χιόνια και βροχές….» το τραγουδούσαμε όταν στο Νίκος Γκούμας υπήρχε ένα πανό, που γέμιζε το μισό γήπεδο και έγραφε: «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, original 21», σε εποχές δυσοίωνες….
 |
| Κάστρο εικαστική αναπαράσταση |
Πως αποφάσισες να εγκαταλείψεις την Αθήνα, γέννημα θρέμμα της και μάλιστα κάτοικος του ιστορικού κέντρου (Κουκάκι) και γιατί Κυπαρισσία και όχι κάπου αλλού ;
Επειδή θεωρώ ότι ακόμη διατελώ βαθιά ερωτευμένος με την πόλη που γεννήθηκα. Έφυγα λοιπόν για να συνεχίσω να την επιθυμώ, μα και γιατί η επαρχία είναι πιο κοντά στις εικόνες και τα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας. Θυμίζει την πόλη που χάσαμε και νοσταλγούμε. Η Κυπαρισσία μου έδωσε την υποδομή. Εδώ υπάρχει το πατρικό της μητέρας μου σε ένα αγρόκτημα δίπλα στην θάλασσα. Μένω λοιπόν παρέα με παιδάκια, γάτες, σκυλιά, λουλούδια , ελιές. Το τελευταίο μου χαρίζει και την αξιοπρέπεια να ζω με πολύ κούραση μα με το κεφάλι ψηλά…
.
Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας είναι αν δεν κάνω λάθος, το πέμπτο λογοτεχνικό σου βιβλίο; Θα έχουμε σύντομα και το επόμενο;
Είναι η τέταρτη συλλογή διηγημάτων. Έχει μεσολαβήσει και μια ποιητική συλλογή σε συνεργασία με την εικαστικό Αγγελική Κοκονάκη. Ως θεματική θεωρώ ότι είναι το πρώτο από μια τριλογία που θα έδινα τον γενικό τίτλο: «Ημερολόγια μνημονίου». Επομένως έπεται συνέχεια αρκεί να υπάρχει διάθεση και όρεξη για βρώση, σε εδέσματα που άλλοτε τα τρως και άλλοτε σε τρώνε αδυσώπητα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου