Αναμνησεις: Η Χαλκη των παιδικων μου χρονων

Αν με ρωτούσαν πόσο νοσταλγώ την ιδιαίτερη μου πατρίδα, θα έλεγα δεν την νοσταλγώ αν δεν υπήρχε η Χάλκη.

Τα δυσάρεστα

Μεγάλωσα στην Κωνσταντινούπολη, σε ένα προάστιο της. Η περιοχή τότε ήταν ακριβή, ερχόντουσαν τα καλοκαίρια για παραθερισμό πλούσιοι Εβραίοι. Μεγάλοι πλατάνια, ακριβές βίλες και αμερικάνικα αμάξια. Παραλιακή συνοικία.

Το Ρωμαίικο Δημοτικό σχολείο που πήγαινα, με τον τεράστιο για τα μικρά μου μάτια κήπο, τα μεγάλα δένδρα και τα υψηλά κιγκλιδώματα ασφαλώς θα αποτελούσε για μένα ιδανικό χώρο για μελέτη και παιχνίδι, αν δεν υπήρχε το "μεγάλο αφεντικό": ο διευθυντής.

Άνθρωπος της εκκλησίας, αλλά αυστηρών αρχών και ξεπερασμένων ακόμη και για τότε μεθόδων παιδαγωγικής, ο διευθυντής, έγινε ο εφιάλτης μου.

Ήμουν πολύ ήσυχο παιδί. Είχα μάθει, στο σπίτι, να σέβομαι τους μεγάλους και το έκανα πάντα, άσχετα αν μερικές φορές απλώς υποκρινόμουν όταν δεν το άξιζαν. Στην τάξη ήμασταν 4-5 παιδιά. Και ήμουν πιστεύω ο "αγαπημένος" μαθητής του διευθυντή για 6 χρόνια. Αν και, αν ρωτήσετε μερικούς από τους τότε συμμαθητές, θα σας πουν παράλληλες ιστορίες ταλαιπωρίας από τον ίδιο ή από κάποιον/κάποια ομοϊδεάτη του διευθυντή. Το κλίμα στο σχολείο, όπως και στις οικογενειακές επιχειρήσεις, το διαμόρφωνε ο boss.

Όταν τελικά, πήγαμε με τον πατέρα μου να πάρουμε το δίπλωμα μου, είπε κοιτάζοντας μας ντροπαλά: "Ταλαιπώρησα αρκετά τον δικό σας, το έκανα για το καλό του"...

Είχα πλέον απελευθερωθεί από αυτήν την καθημερινή σχεδόν ταλαιπωρία και ήμουν έτοιμος να γραφτώ στη Μεγάλη Σχολή. Ήταν η εποχή ασταθής, περίεργη.

Θυμάμαι, την μεγάλη απογοήτευση όταν μου αρνήθηκαν οι τότε αρχές να συνεχίσω σε ελληνικό γυμνάσιο. Είπαν στη μάνα μου: "Φύγε κυρά μου, αυτός είναι "Αρβανίτης"! Θα πάει σε κρατικό σχολείο". Το μεγάλο έγκλημα ήταν ότι ο παππούς μου(από την πλευρά του πατέρα) ήταν Έλληνας που είχε γεννηθεί στην Βόρεια Ήπειρο και ήρθε μικρός στην Κωνσταντινούπολη.

Κοιτάζοντας τώρα τα άδεια ρωμαίικα σχολεία που υποδέχονται ευτυχώς και χριστιανούς Συριανούς(Suryiani) μαθητές δεν ξέρω τι να σκεφτώ.
ΧΑΛΚΗ: Η ευχάριστη πλευρά

Μια ευχάριστη ολιγόμηνη διακοπή και φυγή από την καθημερινότητα αυτή, αποτελούσε ο παραθερισμός μας τα καλοκαίρια στο νησί. Στη Χάλκη των Πριγκιποννήσων.

Η Χάλκη είναι περίπου 1,5 ώρα μακρυά από την Κωνσταντινούπολη αν πας με το κλασικό βαπόρι και όχι με καταμαράν.

Καταπράσινη, με πεύκα παντού, η Χάλκη ήταν ένας μικρός παράδεισος. Απαγορεύονταν τα ιδιωτικά αυτοκίνητα ή δημόσια λεωφορεία και έτσι το βάρος έπεφτε στα ποδήλατα και στις αλογάμαξες.Τα λεγόμενα fayton ή payton.

Στην εποχή μου υπήρχαν και κάτι γαϊδουράκια, αγύριστα κεφάλια. Με λίγες λίρες, ο κούρδος που τα είχε μας τα ενοικίαζε για λίγη βόλτα. Αγαπημένη τους ασχολία ήταν να μαγκώνουν τα πόδια μας σε τοίχους ή να περπατάνε σύριζα σε γκρεμό.

Το πρωί πηγαίναμε με την μάνα μου και τις φίλες τις στο Μύλο ή στο Ασάφ, ελεύθερες παραλίες τότε και με καθαρή θάλασσα. Εκεί βρισκόμασταν με τον εξάδελφο μου και τους άλλους φίλους, Ρωμιούς κατά βάσιν αλλά και Αρμένιους, και κολυμπούσαμε και παίζαμε με τις ώρες. Τότε δεν είχαμε ακούσει για τις βλαβερές συνέπειες των ακτίνων του ήλιου

Τα μεσημέρια αφού τρώγαμε σπίτι, το οποίο ήταν πάντα ενοικιαζόμενο ξύλινο παλιό ρωμαίικο αρχοντικό, ένα από τα πολλά του νησιού, κοιμόμασταν 2 ώρες και μόλις έπεφτε ο ήλιος κατεβαίναμε στο Και στην παραλία.

Καθόμασταν σε ένα από τα καζίνο(τωρινά καφέ) που ήταν στη σειρά, απέναντι από τη θάλασσα, και εμείς οι μικροί, αφού ακούγαμε για λίγο μερικά ανέκδοτα χιλιοειπωμένα ή ιστορίες από τους μεγάλους, σηκωνόμασταν για παιχνίδι, πόρτες ή ποδηλασία. Μερικές φορές ψαρεύαμε κάτι άθλια ψαράκια, για να καταλήξουν στο στομάχι των πάμπολλων στρουμπουλών γατών του νησιού.

Τις Κυριακές η ιεροτελεστία ήταν αλλιώς. Πρωί στην παραλία για αγορά κουρού και μπουγάτσας(κομμάτια) με άχνη ζάχαρη. Είχα την περίεργη συνήθεια να τρώω κιμαλή, αλλά με άχνη ζάχαρη πάλι.

Κατευθυνόμασταν σε ένα από τα καζίνα που "ήταν δικό μας" και παραγγέλναμε τσάι για να φάμε τη μπουγάτσα.

Όταν μεγαλώσαμε λίγο, μαζί με λίγους φίλους πηγαίναμε στα κοντινά νησιά για βραδινή αλλά αθώα έξοδο. Μερικές μπύρες, λίγο τηγανητό μύδι σε σουβλάκι και ήμασταν εντάξει.

Η μεγάλη "ατραξιόν" του νησιού είναι ο Μεγάλος Γύρος.

Αντίθετα από το Όμικρον που περπατιέται σε 20 λεπτά, ο Μεγάλος θέλει 1 ώρα τουλάχιστον. Πλήρης ησυχία, εκτός από τα κελαϊδίσματα των πουλιών, εξαιρετικό άρωμα από τα πεύκα και τον θαλασσινό άνεμο. Έχει 3-4 "γέφυρες" όπως λέγονται, τοποθεσίες για να ξεκουραστείς, να θαυμάσεις την θέα και να συνεχίσεις.

Ο μεγάλος γύρος με ποδήλατο απαιτεί καλή φυσική κατάσταση τουλάχιστον στο τελευταίο τέταρτο της διαδρομής κοντά στο Τσαμ Λιμάν, με τις ανηφόρες.