Άγνωστη Ελλάδα: Κίναρος

Στην Αιγιάλη, το υπέροχο αυτό λιμανάκι της Αμοργού που είχα πάει για διακοπές πριν μερικά χρόνια, γνώρισα το Σαράντο. Γίναμε αμέσως φίλοι και κάναμε παρέα τις μέρες που ήμουν στο νησί.

Ο Σαράντος αν τον ρωτούσες έλεγε ότι η καταγωγή του ήταν από την Κίναρο ένα μικρό νησί ανατολικά της Αμοργού στο οποίο ζούσε μόνο μία οικογένεια.



Η Κίναρος έχει έκταση 4,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Διοικητικά ανήκει στο δήμο Λέρου γιατί ενώθηκε με την Ελλάδα το 1945 μαζί με τα δωδεκάνησα. Από τα αρχαία χρόνια όμως η Κίναρος μαζί με το γειτονικό νησάκι τη Λεβίθα αποτελούσαν τμήμα της Αμοργού και άνηκαν στην περιφέρεια της Αιγιάλης.

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, οι θείοι του φίλου μου, τα ζώα τους , αρκετά αγριοκάτσικα, λαγοί και αρκετά είδη πτηνών, είναι οι μόνοι κάτοικοι της Κινάρου.

Από τη δεκαετία του 60 το νησί είχε μείνει ακατοίκητο κοντά στα 40 χρόνια,
ώσπου η Ειρήνη Θηραίου και ο Μικές Κατσοτούρχης αποφάσισαν να εγκατασταθούν στο νησί που μεγάλωσε η κυρία Ειρήνη.

UPDATE 2016

Οι άνθρωποι αυτοι δε ζουν πια τώρα η  Ειρήνη Κατσοτούρχη είναι η μοναδική κάτοικος του νησιού από την οικογένεια του κυρίου Μικέ.   Στο νησί έπεσε σε μια χαράδρα ένα ελικόπτερο του ναυτικού (Αugusta bell) παμπάλαια άλλα 5 πετούν ακόμα.  Η κυρία ειρήνη βοήθησε να βρεθούν οι σωροί.

Το απάνεμο φυσικό λιμάνι.

Τα αγριοκάτσικα είναι μόνιμοι κάτοικοι στα περισσότερα μικρά νησιά του Αιγαίου. Μάλιστα η φύση έχει βρει τρόπο να μην αυξάνεται ο αριθμός τους πολύ ώστε η χλωρίδα του νησιού να επαρκεί για να τα θρέψει. Το τρίχωμα τους μακραίνει τόσο πολύ που μεγάλος αριθμός από κατσικάκια πεθαίνει από ασιτία γιατί δεν μπορεί να βυζάξει λόγο του μάκρους του τριχώματος.

Ψαράδες που βρίσκουν καταφύγιο στο απάνεμο λιμανάκι του νησιού, λαθροθήρες και λιγοστοί ιστιοπλόοι είναι οι μοναδικοί επισκέπτες του νησιού.

Μιά φορά το χρόνο έρχεται και παπάς για να λειτουργήσει το εκκλησάκι του Αγ. Γιώργη που υπάρχει στό νησί.