Όταν άκουσα τις πρόσφατες δηλώσεις Βορίδη, "όπως οι πρόγονοι μας που πήραν τα όπλα έτσι και μεις θα πολεμήσουμε την αριστερά...", σκέφτηκα κάτι που διάβασα πρόσφατα για τις "βεντέτες" στη χώρα μας.
Μπορεί οι Κρητικές και οι Μανιάτικες οικογενειακές βεντέτες να είναι οι πιο γνωστές, όμως παλιότερα οι βεντέτες ήταν πιο μαζικά γεγονότα τα οποία ήταν ένοπλες εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ φαρών. Φάρα δεν ήταν η οικογένεια όπως την εννοούμε σήμερα αλλά είχαν ευρύτερη έννοια, ήταν κάτι σαν κόμματα τα οποία είχαν χιλιάδες μέλη.
Στη Μάνη το 1670 περίπου, διοικούσαν φάρες. Οι Στεφανοπουλαίοι που ήταν απόγονοι των Κομνηνών και η φάρα των Γιατράκων που ήταν απόγονοι των Μεδίκων. Η φάρα των Γιατράκων "τακίμιασε" με τους Τούρκους έστησε λαϊκά δικαστήρια και με δίκες παρωδία εκτέλεσε δεκάδες από τούς Στεφανόπουλαίους. Οι διώξεις αυτές ανάγκασαν όσους επέζησαν από τη φάρα των Στεφανόπουλων 750 περίπου άτομα και νά μεταναστεύσουν στήν Κορσική, η οποία ήταν υπό την κυριαρχία της Γένοβας.
Στην Ήπειρο οι βεντέτες μεταξύ φαρών ήταν πολύ άγριες, ακόμα και το Σούλι από μια τέτοια βεντέτα έπεσε. Οι 12.000 Σουλιώτες ήταν χωρισμένοι σε πάνω από 40 φάρες αλλά δυο ήταν οι μεγαλύτερες που είχαν και υπο την προστασία τους τις υπόλοιπες. Μποτσαραίοι εναντίον Τζαβελλαίων, η διαμάχη τους και το μίσος οδήγησε τον αρχηγό Γιώργη Μπότσαρη να συμβιβαστεί με τον Αλί Πασά και να θεωρείται ταυτόχρονα ήρωας και προδότης.
Ένας καθολικός ιερέας της Σκόδρας στη Βόρειο Ήπειρο αναφέρεται σε μια επιστολή του για μια τέτοια βεντέτα στη περιοχή. Τη βεντέτα 5 χωριών (Τζουβάρα, Ρόζνα, Πρεμίτσι, Λεντίνα και Ζεοπάρα) αφορμή ήταν ο σκοτωμός τεσσάρων αρνιών που βόσκησαν ξένο χορτάρι, αλλά το πραγματικό αίτιο ήταν εθνικιστικό και θρησκευτικό. Έλληνες και Σλάβοι ορθόδοξοι εναντίον Αρβανιτών καθολικών.
Οι ορθόδοξοι έστειλαν μερικούς φίλους τους καθολικούς να πουν στους υπόλοιπους κατοίκους της Τζουβάρας πως αν παραστήσουν πως εγκαταλείπουν τα σπίτια τους πολεμώντας δε θα τους πείραζαν και δε θα έχαναν τη τιμή τους. Όμως δε τήρισαν τη συμφωνία, τότε οι Έλληνες του Πρεμίτσι μαζί με αυτούς της Ρόζνας επιτέθηκαν στη Λεντίνα που είχαν καταφύγει, οι καθολικοί της Τζουβάρας και οι κάτοικοι της Γκρούντας που ήρθαν σε βοήθεια. Έγινε μεγάλο μακελειό. 42 αποκεφαλισμοί και πολλοί περισσότεροι τραυματίες, ούτε εναντίον των Τούρκων δεν είχαν δίξει τέτοια αγριότητα.
(πηγή: Οι πατρίδες των Ελλήνων του Θόδωρου Καρζή)
 |
| V for Vendetta α λα Ελληνικά |
Μπορεί οι Κρητικές και οι Μανιάτικες οικογενειακές βεντέτες να είναι οι πιο γνωστές, όμως παλιότερα οι βεντέτες ήταν πιο μαζικά γεγονότα τα οποία ήταν ένοπλες εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ φαρών. Φάρα δεν ήταν η οικογένεια όπως την εννοούμε σήμερα αλλά είχαν ευρύτερη έννοια, ήταν κάτι σαν κόμματα τα οποία είχαν χιλιάδες μέλη.
Στη Μάνη το 1670 περίπου, διοικούσαν φάρες. Οι Στεφανοπουλαίοι που ήταν απόγονοι των Κομνηνών και η φάρα των Γιατράκων που ήταν απόγονοι των Μεδίκων. Η φάρα των Γιατράκων "τακίμιασε" με τους Τούρκους έστησε λαϊκά δικαστήρια και με δίκες παρωδία εκτέλεσε δεκάδες από τούς Στεφανόπουλαίους. Οι διώξεις αυτές ανάγκασαν όσους επέζησαν από τη φάρα των Στεφανόπουλων 750 περίπου άτομα και νά μεταναστεύσουν στήν Κορσική, η οποία ήταν υπό την κυριαρχία της Γένοβας.
Στην Ήπειρο οι βεντέτες μεταξύ φαρών ήταν πολύ άγριες, ακόμα και το Σούλι από μια τέτοια βεντέτα έπεσε. Οι 12.000 Σουλιώτες ήταν χωρισμένοι σε πάνω από 40 φάρες αλλά δυο ήταν οι μεγαλύτερες που είχαν και υπο την προστασία τους τις υπόλοιπες. Μποτσαραίοι εναντίον Τζαβελλαίων, η διαμάχη τους και το μίσος οδήγησε τον αρχηγό Γιώργη Μπότσαρη να συμβιβαστεί με τον Αλί Πασά και να θεωρείται ταυτόχρονα ήρωας και προδότης.
Ένας καθολικός ιερέας της Σκόδρας στη Βόρειο Ήπειρο αναφέρεται σε μια επιστολή του για μια τέτοια βεντέτα στη περιοχή. Τη βεντέτα 5 χωριών (Τζουβάρα, Ρόζνα, Πρεμίτσι, Λεντίνα και Ζεοπάρα) αφορμή ήταν ο σκοτωμός τεσσάρων αρνιών που βόσκησαν ξένο χορτάρι, αλλά το πραγματικό αίτιο ήταν εθνικιστικό και θρησκευτικό. Έλληνες και Σλάβοι ορθόδοξοι εναντίον Αρβανιτών καθολικών.
Οι ορθόδοξοι έστειλαν μερικούς φίλους τους καθολικούς να πουν στους υπόλοιπους κατοίκους της Τζουβάρας πως αν παραστήσουν πως εγκαταλείπουν τα σπίτια τους πολεμώντας δε θα τους πείραζαν και δε θα έχαναν τη τιμή τους. Όμως δε τήρισαν τη συμφωνία, τότε οι Έλληνες του Πρεμίτσι μαζί με αυτούς της Ρόζνας επιτέθηκαν στη Λεντίνα που είχαν καταφύγει, οι καθολικοί της Τζουβάρας και οι κάτοικοι της Γκρούντας που ήρθαν σε βοήθεια. Έγινε μεγάλο μακελειό. 42 αποκεφαλισμοί και πολλοί περισσότεροι τραυματίες, ούτε εναντίον των Τούρκων δεν είχαν δίξει τέτοια αγριότητα.
(πηγή: Οι πατρίδες των Ελλήνων του Θόδωρου Καρζή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου