Το Αϊδίνιο (Aydin) βρίσκετε ανατολικά της Σμύρνης, είναι χτισμένο στην κοιλάδα του Μαίανδρου ποταμού. Η περιοχή χαρακτηριζόταν από την αρχαιότητα για την γονιμότητά της. Διάσημο προϊόν της σήμερα είναι τα τοπικά σύκα. Η περιοχή του Αϊδινίου ήταν η πρώτη περιοχή στην Τουρκία που εγκαταστάθηκε σιδηροδρομικό δίκτυο, και ακόμα και σήμερα διαθέτει ένα από τα πυκνότερα σιδηροδρομικά δίκτυα στην χώρα. Έχει πάνω από 180.000 κατοίκους.
Σε αρχαιοελληνικές πηγές το όνομα της πόλης εμφανίζεται ως Ανθέα και Ευανθία, ενώ επίσης αναφέρεται και ως Σελεύκεια επί του Μαιάνδρου, Σελεύκεια Καρίας και Ερυνίνα. Κατά τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους ήταν γνωστή ως Τράλλεις. Αργότερα μετονομάστηκε σε Γκιουζελχισάρ (Güzelhisar). Το σημερινό όνομα το οφείλει η πόλη στο μεσαιωνικό τουρκικό μπεηλίκι των Αϊντίνογλου, ο οποίος ήταν κυβερνήτης της περιοχής κατά τον 14ο αιώνα.
Το Αϊδίνι απελευθερώθηκε προσωρινά από τον ελληνικό στρατό στις 14 Μαΐου 1919. Την περίοδο εκείνη η πόλη αριθμούσε 35.000 κατοίκους από τους οποίους οι 8.000 ήταν Έλληνες (οι περισσότεροι μετανάστες από την Ήπειρο). Η ελληνική κοινότητα της πόλης έλεγχε το εμπόριο και διέθετε σχολεία, νοσοκομεία, τον γνωστό φιλολογικό σύλλογο «Μέλισσα» που διατηρούσε και βιβλιοθήκη και φιλαρμονική εταιρεία. Έναν μήνα μετά, στις 15 Ιουνίου 1919, ο ελληνικός στρατός δέχτηκε επίθεση από Τούρκους Τσέτες και αναγκάστηκε να υποχωρήσει εγκαταλείποντας την πόλη για τρεις ημέρες, κατά τις οποίες ακολούθησε σφαγή του πληθυσμού.
Στη σφαγή έγινε κάτι που γράφτηκε με μελανά γράμματα στη παγκόσμια ιστορία και ειδικότερα στην ιστορία του προσκοπισμού. Μετά από τρεις μέρες σκληρών μαχών με τους άτακτους τσέτες Τούρκους, ο Συνταγματάρχης Σχοινάς (καταδικάστηκε στο Στρατοδικείο για λιποταξία ενώπιον του εχθρού και ανικανότητα) δίνει εντολή να αποχωρήσει ο Ελληνικός Στρατός και να εγκαταλείψει τους 8.000 Έλληνες του Αϊδινίου στη μοίρα τους, εκτός από τους 4.000 νεκρούς έγινε και κάτι άλλο φρικτό.
Στις 18/6/1919, , οι Τούρκοι βγάζουν από το υπόγειο του διοικητηρίου τον Νίκο Αυγερίδη που με νερό και ψωμί είχε μεταλάβει τους 31 Προσκόπους του και τους οδηγούν στις όχθες του ποταμού Εύδονα. Ο Αντνάν Μεντερές του ζητά να απαρνηθεί τον Εθνισμό του, απαντά «Ζήτω η Ελλάς» και του βγάζει με ξίφος το ένα μάτι. Η απαίτηση επαναλαμβάνεται - η απάντηση επίσης, τότε γδέρνεται ζωντανός και το σώμα του πετιέται στον ποταμό Εύδονα. Μαζί του και τα 31 παιδιά που έδωσαν την ίδια απάντηση.
Ο ελληνικός στρατός ανακατέλαβε την πόλη τρεις μέρες μετά και την εγκατέλειψε οριστικά κατά την γενική αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την Μικρά Ασία, τον Αύγουστο του 1922.
Κάποιοι από τους πρόσφυγες απο το Αϊδίνι ίδρυσαν το ομώνυμο χωριό, Αϊδίνι του νομού Μαγνησίας, στις Μικροθήβες που ανήκει στο δήμο Νέας Αγχίαλου.
Ένα τραγούδι για το Αϊδίνι από τον Αντώνη Καλογιάννη.
Στίχοι :
ΤΟ ΛΕΓΑΝ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ , ΓΡΙΕΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΕΣ
ΠΑΠΑΔΕΣ ΤΟ ΛΕΓΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΥΘΟΣ ΚΑΝΕΝΟΣ
ΜΑ ΗΤΑΝ ΦΩΣ
ΗΤΑΝ Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ,
ΕΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ
ΜΑ ΤΟΝ ΠΙΑΣΑΝ ΣΤΟ ΑΪΔΙΝΙ ,
ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ , ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΙΚΡΟΒΛΑΣΤΑΡΟ
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΥΝΝΕΦΟ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΟΣΜΟΧΑΛΑΣΙΑ ,
ΟΥΤΕ ΦΩΤΙΑ. ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΑΪΔΙΝΙΟΥ
Σε αρχαιοελληνικές πηγές το όνομα της πόλης εμφανίζεται ως Ανθέα και Ευανθία, ενώ επίσης αναφέρεται και ως Σελεύκεια επί του Μαιάνδρου, Σελεύκεια Καρίας και Ερυνίνα. Κατά τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους ήταν γνωστή ως Τράλλεις. Αργότερα μετονομάστηκε σε Γκιουζελχισάρ (Güzelhisar). Το σημερινό όνομα το οφείλει η πόλη στο μεσαιωνικό τουρκικό μπεηλίκι των Αϊντίνογλου, ο οποίος ήταν κυβερνήτης της περιοχής κατά τον 14ο αιώνα.
Το Αϊδίνι απελευθερώθηκε προσωρινά από τον ελληνικό στρατό στις 14 Μαΐου 1919. Την περίοδο εκείνη η πόλη αριθμούσε 35.000 κατοίκους από τους οποίους οι 8.000 ήταν Έλληνες (οι περισσότεροι μετανάστες από την Ήπειρο). Η ελληνική κοινότητα της πόλης έλεγχε το εμπόριο και διέθετε σχολεία, νοσοκομεία, τον γνωστό φιλολογικό σύλλογο «Μέλισσα» που διατηρούσε και βιβλιοθήκη και φιλαρμονική εταιρεία. Έναν μήνα μετά, στις 15 Ιουνίου 1919, ο ελληνικός στρατός δέχτηκε επίθεση από Τούρκους Τσέτες και αναγκάστηκε να υποχωρήσει εγκαταλείποντας την πόλη για τρεις ημέρες, κατά τις οποίες ακολούθησε σφαγή του πληθυσμού.
 |
| Οι πρόσκοποι απ το Αϊδίνι |
Στη σφαγή έγινε κάτι που γράφτηκε με μελανά γράμματα στη παγκόσμια ιστορία και ειδικότερα στην ιστορία του προσκοπισμού. Μετά από τρεις μέρες σκληρών μαχών με τους άτακτους τσέτες Τούρκους, ο Συνταγματάρχης Σχοινάς (καταδικάστηκε στο Στρατοδικείο για λιποταξία ενώπιον του εχθρού και ανικανότητα) δίνει εντολή να αποχωρήσει ο Ελληνικός Στρατός και να εγκαταλείψει τους 8.000 Έλληνες του Αϊδινίου στη μοίρα τους, εκτός από τους 4.000 νεκρούς έγινε και κάτι άλλο φρικτό.
Στις 18/6/1919, , οι Τούρκοι βγάζουν από το υπόγειο του διοικητηρίου τον Νίκο Αυγερίδη που με νερό και ψωμί είχε μεταλάβει τους 31 Προσκόπους του και τους οδηγούν στις όχθες του ποταμού Εύδονα. Ο Αντνάν Μεντερές του ζητά να απαρνηθεί τον Εθνισμό του, απαντά «Ζήτω η Ελλάς» και του βγάζει με ξίφος το ένα μάτι. Η απαίτηση επαναλαμβάνεται - η απάντηση επίσης, τότε γδέρνεται ζωντανός και το σώμα του πετιέται στον ποταμό Εύδονα. Μαζί του και τα 31 παιδιά που έδωσαν την ίδια απάντηση.
Ο ελληνικός στρατός ανακατέλαβε την πόλη τρεις μέρες μετά και την εγκατέλειψε οριστικά κατά την γενική αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την Μικρά Ασία, τον Αύγουστο του 1922.
Κάποιοι από τους πρόσφυγες απο το Αϊδίνι ίδρυσαν το ομώνυμο χωριό, Αϊδίνι του νομού Μαγνησίας, στις Μικροθήβες που ανήκει στο δήμο Νέας Αγχίαλου.
Ένα τραγούδι για το Αϊδίνι από τον Αντώνη Καλογιάννη.
Στίχοι :
ΤΟ ΛΕΓΑΝ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ , ΓΡΙΕΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΕΣ
ΠΑΠΑΔΕΣ ΤΟ ΛΕΓΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΥΘΟΣ ΚΑΝΕΝΟΣ
ΜΑ ΗΤΑΝ ΦΩΣ
ΗΤΑΝ Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ,
ΕΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ
ΜΑ ΤΟΝ ΠΙΑΣΑΝ ΣΤΟ ΑΪΔΙΝΙ ,
ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ , ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΙΚΡΟΒΛΑΣΤΑΡΟ
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΥΝΝΕΦΟ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΟΣΜΟΧΑΛΑΣΙΑ ,
ΟΥΤΕ ΦΩΤΙΑ. ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΑΪΔΙΝΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου