Ελεύθερη πολιτεία της Ικαρίας

Η Ικαρία είναι ένα από τα ομορφότερα νησιά του Αιγαίου, γεμάτη πράσινο , τρεχούμενα νερά και καταγάλανες ακρογιαλιές. Το νησί είναι ορεινό στο μεγαλύτερο μέρος του, η οροσειρά του Αθέρα (Πράμνος) με τις καταπράσινες πλαγιές φτάνει τα 1050 μέτρα ύψος. Πρωτεύουσα του νησιού είναι ο Αγιος Κήρυκος το κύριο και μεγαλύτερο λιμάνι, νότια υπάρχει το λιμάνι του Εύδηλου που είναι και ο δεύτερος σε μέγεθος οικισμός. Μαζί με τη Σάμο αποτελούν το Νομό Σάμου.

Το 14ο αιώνα το νησί ανήκε στη Γένοβα την εποχή εκείνη λόγο των συχνών επιθέσεων πειρατών, οι Ικαριώτες κατέστρεψαν τα λιμάνια τους ώστε να αποτρέψουν την απόβαση των ανεπιθύμητων επισκεπτών. Σύμφωνα με τους ντόπιους ιστορικούς, οι Ικαριώτες, βασισμένοι σε δικές τους κατασκευές, έχτισαν επτά πύργους-παρατηρητήρια κατά μήκος της ακτής. Μόλις εμφανιζόταν εχθρικό ή άγνωστο σκάφος, οι παρατηρητές άναβαν αμέσως φωτιά και έτρεχαν σε μία δεξαμενή η οποία ήταν πάντα γεμάτη με νερό. Τραβούσαν ένα ξύλινο βούλωμα το οποίο υπήρχε στη βάση και το νερό φυσικά διέρρεε. Οι φρουροί των άλλων παρατηρητηρίων ειδοποιούνταν από τη φωτιά ώστε να κάνουν ταυτοχρόνως το ίδιο. Στο εσωτερικό κάθε δεξαμενής σε κάθε κάστρο υπήρχαν πανομοιότυπες γραμμές με εκείνες στα σκεύη που χρησιμεύουν ως μεζούρες. Κάθε μια από αυτές τις διαμετρήσεις είχε και ένα διαφορετικό μήνυμα συνημμένο πάνω της: «επίθεση πειρατών», «προσέγγιση αγνώστου σκάφους», κλπ. Όταν το επίπεδο του νερού έφτανε στο κατάλληλο μήνυμα, οι «αποστολείς» επανατοποθετούσαν το βούλωμα στη δεξαμενή και έσβηναν τη φωτιά κι έτσι ο καθένας στους άλλους πύργους μπορούσε να διαβάσει το μέγεθος και την εγγύτητα του εκάστοτε κινδύνου.

Όταν οι Τούρκοι ενσωμάτωσαν την Ικαρία στις κτήσεις τους, οι Ικαριώτες λιντσάρανε τον πρώτο Τούρκο φοροεισπράκτορα, αλλά κατά κάποιον τρόπο κατόρθωσαν να παραμείνουν ατιμώρητοι. Οι Τούρκοι επέβαλλαν ένα πολύ χαλαρό καθεστώς διοίκησης, δεν έστειλαν αξιωματούχους στην Ικαρία για αρκετούς αιώνες.



Όταν το 1912 οι κάτοικοι έδιωξαν τη μικρή Τουρκική φρουρά η Ικαρία παρέμεινε ανεξάρτητη πολιτεία, με τις δικές της ένοπλες δυνάμεις, σφραγίδες και ύμνο και το όνομα "Πολιτεία Ικαρίας". Εξέδωσε και δικά της γραμματόσημα που έγραφαν "Ελεύθερη πολιτεία της Ικαρίας" Αυτοί οι πέντε μήνες ανεξαρτησίας ήταν δύσκολοι. Οι ντόπιοι είχαν έλλειψη σε προμήθειες, δεν είχαν συχνή συγκοινωνία.

Η Ικαρία αποτελούσε στα μέσα του 20ου αιώνα τόπο εξορίας για τους αριστερούς ιδεολόγους, λόγω της απόμακρης και βραχώδους φύσης της. Εκείνη την περίοδο, κάθε άλλο όμως παρά εξόριστοι ένιωθαν όπως δηλώνουν αργότερα, καθώς οι κάτοικοι εκείνης της περιόδου τους φιλοξενούσαν μαζικά στα σπίτια τους, τους περιποιούνταν και άκουγαν με προσοχή τις ιδεολογικές τους αξίες. Για χάρη της Ικαρίας έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης και το γνωστό στίχο "...Βράχο, βράχο τον καημό μου..." που αναφέρεται στην βραχώδη Ικαριά.

Από τους κατοίκους χρησιμοποιείται η έκφραση "το καριώτικο ραχάτι" (ραχατιλίκι) που σηματοδοτεί τους αργούς ρυθμούς με τους οποίους κυλά η ζωή. Αυτό το γνώρισμα συναντιέται σε πολλές περιοχές της Ικαρίας, από τα καφενεία του Αγίου Κηρύκου μέχρι τα ορεινά χωριά όπου ανοίγουν τα μαγαζιά λίγο μετά τη δύση του ηλίου. Παρά ταύτα είναι πολύ κοινωνικοί, φιλικοί και φιλόξενοι.


Πηγή wikipedia